Widespread and systematic violations of international human rights and humanitarian law characterized Liberia’s two brutal armed conflicts, which took place between 1989 and 2003. Liberian men, women, and children were gunned down in their homes, marketplaces, and places of worship. In a few cases hundreds of civilians were massacred in a matter of hours. Girls and women were subjected to horrific sexual violence3 including gang rape, sexual slavery, and torture. Children were abducted from their homes and schools and pressed into service, often after witnessing the murder of their parents. The violence blighted the lives of tens of thousands of civilians and displaced almost half the population.

၂၀၂၅ ခုနှစ်၊ ဖေဖော်ဝါရီလ (၁၃) ရက်တွင်၊ အာဂျင်တီးနားတရားသူကြီး Hon. María Romilda Servini de Cubría က ရိုဟင်ဂျာများအပေါ် ဂျန်နိုဆိုက်နှင့် ပြင်းထန်သောလူသတ်မှု၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ အကြမ်းဖက်မှုနှင့် ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှုစသည့် ပြစ်မှုများကျူးလွန်ခဲ့သည်ဟု စွပ်စွဲခံရသည့် စစ်တပ်နှင့် အရပ်သား အရာရှိ (၂၅) ဦးကို ဖမ်းဝရမ်းများ ထုတ်ပြန်ခဲ့သည်။ အဆိုပါ(၂၅)ဦးတွင် တပ်မတော်ကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ်ဗိုလ်ချုပ်မှူးကြီးမင်းအောင်လှိုင်နှင့် ဒုတိယတပ်မတော်ကာကွယ်ရေး ဦးစီးချုပ် ဗိုလ်ချုပ်ကြီး စိုးဝင်းတို့ ပါဝင်သည်။ ဤသည်မှာ ရိုဟင်ဂျာများအပေါ် ကျူးလွန်ခဲ့သော ရာဇဝတ်မှုများအတွက် ယူနီဗာဆယ် တရားစီရင်ပိုင်ခွင့် (universal jurisdiction) အရ တရားစွဲဆိုသည့် အမှုတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် အများပြည်သူသိရှိရန် ဖမ်းဝရမ်းများ ထုတ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ တရားမျှတမှုရှာဖွေရာတွင် ကြီးမားသော ခြေလှမ်းတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ဤအမှုသည် ၂၀၁၉ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလတွင် ဗြိတိန်ရှိ မြန်မာရိုဟင်ဂျာအဖွဲ့အစည်း (Burmese Rohingya Organisation UK, BROUK) က အာဂျင်တီးနားတွင် တင်သွင်းခဲ့သော စွဲချက်မှ စတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ BROUK က ၂၀၁၂ ခုနှစ်မှစတင်၍ ရိုဟင်ဂျာများအပေါ် ကျူးလွန်ခဲ့သည့် ဂျန်နိုဆိုက်နှင့် လူသတ်မှု၊ အတင်းအဓမ္မ ပျောက်ဆုံးစေမှု၊ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှု၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ အကြမ်းဖက်မှုနှင့် ထောင်ချခံရမှုများ အပါအဝင် လူသားမျိုးနွယ်အပေါ် ကျူးလွန်သော ရာဇဝတ်မှုများဖြင့် စွဲချက်တင်ခဲ့သည် (ဤအမှုနှင့်ပတ်သက်သည့် ယခင်မေးခွန်းနှင့်အဖြေကို ဤနေရာတွင် ဖတ်ရှုနိုင်ပါသည်)။ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူ ရိုဟင်ဂျာများနှင့် ရိုဟင်ဂျာအသိုင်းအဝိုင်းအတွက် တရားမျှတမှုနှင့် တာဝန်ခံမှု ရရှိရန် ဤကြိုးပမ်းမှုမှာ ရိုဟင်ဂျာအသိုင်းအဝိုင်းကိုယ်တိုင်မှ ဦးဆောင်လှုံ့ဆော်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည့်အတွက် အထူးအရေးပါသည်။

On 13 February 2025, an Argentine judge, Hon. Marìa Romilda Servini de Cubria, issued arrest warrants for 25 Myanmar military and civilian officials, including Commander-in-Chief Min Aung Hlaing and Deputy Commander- in-Chief Soe Win, for allegedly committing genocide and crimes including aggravated murder, sexual abuse, and torture against the Rohingy. This is the first time that public warrants have been issued in a universal jurisdiction case adjudicating crimes against the Rohingya, representing a significant step towards justice. The case stems from a November 2019 complaint filed in Argentina by Burmese Rohingya Organisation UK (BROUK) alleging genocide and crimes against humanity committed against the Rohingya since 2012, including murder, enforced disappearance, torture, sexual violence, and imprisonment (an earlier Q&A about the case is here). This effort to provide Rohingya survivors and communities with justice and accountability is notable for having been driven and led entirely by the Rohingya community itself.

Around 80 countries expressly allow healthcare providers to refuse to provide abortion care based on their conscience, religion, or belief. This practice is referred to as ‘conscientious objection’. Conscientious objection is often unregulated or insufficiently regulated, which can create a significant barrier to care. Inadequate regulatory regimes violate international human rights law and standards, endanger the health and wellbeing of persons seeking care, overburden healthcare providers and systems, and reinforce harmful stereotypes that stigmatize patients and professionals who provide abortion services. Because conscientious objection has become a significant barrier to abortion care, the United Nations Working Group on Discrimination against Women and Girls (WGDAWG) has issued new guidance on the obligation of governments that permit conscientious objection to ensure it does not create barriers to the realization of women’s and girls’ sexual and reproductive health rights.

Health and care workers play an essential role in realizing the human right to health for all people globally. In fact, the right to “the highest attainable standard of physical and mental health” enshrined in Article 12 of the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights would be meaningless without health and care workers. As noted by the UN Special Rapporteur on the Right to Health, these individuals are “key protectors of the right to health” and should be protected as human rights defenders. The Global Justice Center (GJC) submits the following information for consideration as the UN Special Rapporteur on the Right to Health prepares her report to the Human Rights Council, 59th Session, focusing on “health and care workers as key protectors of the right to health.”  GJC applauds the Special Rapporteur for identifying the human rights of healthcare workers and their ability to protect the rights of others as strategic priorities.

Reproductive violence is a distinct form of sexual and gender-based violence (SGBV) targeting reproductive autonomy, a right protected under international law. The impacts of reproductive violence can be as profound, damaging, and long-lasting as those accompanying other forms of violence and can compound the pain of other forms of SGBV. Yet recognition of reproductive violence as a distinct harm has been overlooked historically, including in international investigations of atrocities, conflict, humanitarian crises, or other instability. International investigations often play a key role in guiding international responses to crises, and the omission of reproductive violence can thus have significant ripple effects.